مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۹۶۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>من بودم و دوش آن بت بنده نواز</p></div>
<div class="m2"><p>از من همه لابه بود و از وی همه ناز</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>شب رفت و حدیث ما به پایان نرسید</p></div>
<div class="m2"><p>شبرا چه گنه حدیث ما بود دراز</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1385

رباعی شمارهٔ ۹۶۷

من بودم و دوش آن بت بنده نواز
از من همه لابه بود و از وی همه ناز
شب رفت و حدیث ما به پایان نرسید
شبرا چه گنه حدیث ما بود دراز

هوش مصنوعی: در این شعر، گوینده از تجربه‌ای عاشقانه با معشوقش سخن می‌گوید. او به لحظات شیرین و ناز و نوازش‌های معشوق اشاره می‌کند و می‌گوید که عشق و گفتگوهایشان در طول شب ادامه داشته اما به پایان نرسیده است. همچنین اشاره می‌کند که طولانی بودن این داستان، گناهی ندارد و طبیعی است.

رباعی شمارهٔ ۹۶۵

رباعی شمارهٔ ۹۶۶

https://api.ganjoor.net/api/audio/xml/31290

ابوسعید ابوالخیر » رباعیات نقل شده از ابوسعید از دیگر شاعران » رباعی شمارهٔ ۳۴۸

همام تبریزی » رباعیات » شمارهٔ ۵۴

شیخ بهایی » کشکول » دفتر چهارم - قسمت اول » بخش پنجم - قسمت دوم

هوش مصنوعی: من و آن معشوقه زیبا که با لطافت با من برخورد می‌کردیم، او برایم محبت و ناز داشت و من از او درخواستی بی‌پایان و پر از حسرت داشتم.

من بودم و دوش آن بت بنده نواز

از من همه لابه بود و از وی همه ناز

هوش مصنوعی: شب تمام شد و داستان ما تمام نشد. چه گناهی دارد که داستان ما اینقدر طولانی شد؟

شب رفت و حدیث ما به پایان نرسید

شبرا چه گنه حدیث ما بود دراز

رباعی شمارهٔ ۹۶۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

خوانش ها

رباعی شمارهٔ ۹۶۶ به خوانش بهناز شکوهی

آهنگ ها

حاشیه ها