مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۵۸۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>برقی که ز میغ آن جهان روی نمود</p></div>
<div class="m2"><p>چون سوخته‌ای نیست کرا دارد سود</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از هر دو جهان سوخته‌ای می‌بایست</p></div>
<div class="m2"><p>کان برق که می‌جهد در او گیرد زود</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1350

رباعی شمارهٔ ۵۸۲

برقی که ز میغ آن جهان روی نمود
چون سوخته ای نیست کرا دارد سود
از هر دو جهان سوخته ای می بایست
کان برق که می جهد در او گیرد زود

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر به زیبایی و روشنی که از یک برق یا نور ناشی می‌شود اشاره می‌کند. او می‌گوید که این نعمت و نور برای کسی که سوخته و بی‌حالت است، فایده‌ای ندارد. همچنین، او تأکید می‌کند که برای بهره‌برداری از این نور، باید از هر دو جهان روحی و مادی آتشین و پخته‌ای داشت. به عبارتی، تنها کسانی که آمادگی و حالت مناسب روحی دارند می‌توانند از روشنایی و جلا بهره‌مند شوند.

رباعی شمارهٔ ۵۸۰

رباعی شمارهٔ ۵۸۱

هوش مصنوعی: برق ناشی از ابر به‌سرعت می‌درخشد، اما این درخشش برای کسی که در حال سوختن است، سودی ندارد.

برقی که ز میغ آن جهان روی نمود

چون سوخته‌ای نیست کرا دارد سود

هوش مصنوعی: از تمامی سختی‌ها و رنج‌های دنیا باید بگذراند و از هر لحظه‌ای که اوج می‌گیرد و درخششی دارد، بهره ببرد.

از هر دو جهان سوخته‌ای می‌بایست

کان برق که می‌جهد در او گیرد زود

رباعی شمارهٔ ۵۸۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده