مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۵۷۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>بخشای بر آن بنده که خوابش نبود</p></div>
<div class="m2"><p>بخشای بر آن تشنه که آبش نبود</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>بخشای که هر کاو نکند بخشایش</p></div>
<div class="m2"><p>در پیش خدا هیچ ثوابش نبود</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1349

رباعی شمارهٔ ۵۷۷

بخشای بر آن بنده که خوابش نبود
بخشای بر آن تشنه که آبش نبود
بخشای که هر کاو نکند بخشایش
در پیش خدا هیچ ثوابش نبود

هوش مصنوعی: این شعر به مفهوم بخشودگی و گناه اشاره دارد. شاعر از خدا می‌خواهد که بر کسانی که خطا کرده‌اند و خوابشان نبوده، یا تشنه‌ای که به آب نرسیده، ببخشاید. همچنین، بر این نکته تأکید می‌کند که کسی که بخشایش نکند، در پیش خداوند ارزشی ندارد. به عبارت دیگر، بخشش و درک شرایط دیگران از اهمیت بالایی برخوردار است.

رباعی شمارهٔ ۵۷۵

رباعی شمارهٔ ۵۷۶

هوش مصنوعی: به آن بنده‌ای که خوابش نمی‌برد، ببخشایید و به آن کسی که تشنه‌اش بود، اما آبی نداشت، رحم کنید.

بخشای بر آن بنده که خوابش نبود

بخشای بر آن تشنه که آبش نبود

هوش مصنوعی: هر کسی که بخشندگی نکند، در پیشگاه خدا هیچ پاداشی نخواهد داشت.

بخشای که هر کاو نکند بخشایش

در پیش خدا هیچ ثوابش نبود

رباعی شمارهٔ ۵۷۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده