مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۵۴۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ایام وصال یار گوئی که نبود</p></div>
<div class="m2"><p>وان دولت بیشمار گوئی که نبود</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از یار به جز فراق بر جای نماند</p></div>
<div class="m2"><p>رفت آن همه روزگار گوئی که نبود</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1347

رباعی شمارهٔ ۵۴۸

ایام وصال یار گویی که نبود
وان دولت بیشمار گویی که نبود
از یار به جز فراق بر جای نماند
رفت آن همه روزگار گویی که نبود

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات به حسرت و ناکامی در وصال یار اشاره می‌کند و می‌گوید که در زمان‌هایی که در کنار یار بود، گویی هیچ‌گونه لذتی وجود نداشت. او حس می‌کند که تنها چیزی که از معشوق باقی مانده، فراق است و روزگار شاد و پرخاطره‌اش از بین رفته و انگار هرگز نبوده است.

رباعی شمارهٔ ۵۴۶

رباعی شمارهٔ ۵۴۷

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که زمان بودن با محبوب به گونه‌ای است که انگار هرگز وجود نداشته است و آن خوشبختی و نعمت‌های زیاد نیز به نوعی از بین رفته‌اند و به یاد نمی‌آیند.

ایام وصال یار گوئی که نبود

وان دولت بیشمار گوئی که نبود

هوش مصنوعی: جز جدایی از یار چیزی باقی نماند، انگار تمام آن روزها اصلاً وجود نداشتند.

از یار به جز فراق بر جای نماند

رفت آن همه روزگار گوئی که نبود

رباعی شمارهٔ ۵۴۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده