مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۵۲۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>افسوس که طبع دلفروزیت نبود</p></div>
<div class="m2"><p>جز دلشکنی و سینه سوزیت نبود</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>دادم به تو من همه دل و دیده و جان</p></div>
<div class="m2"><p>بردی تو همه ولیک روزیت نبود</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1345

رباعی شمارهٔ ۵۳۰

افسوس که طبع دلفروزیت نبود
جز دلشکنی و سینه سوزیت نبود
دادم به تو من همه دل و دیده و جان
بردی تو همه ولیک روزیت نبود

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از شکایت و حسرت خود نسبت به عشق و محبتش سخن می‌گوید. او احساس می‌کند که با تمام وجود و دل و جانش به معشوقه‌اش عشق ورزیده، اما در عوض چیزی جز دلشکنی و درد دریافت نکرده است. در نهایت، می‌گوید که معشوقه همه‌ی عشق و احساس او را گرفته، اما روز خوشی از او نمی‌بیند.

رباعی شمارهٔ ۵۲۸

رباعی شمارهٔ ۵۲۹

هوش مصنوعی: متاسفانه، روح بخش و دلنواز تو تنها به دلشکنی و سینه‌سوزی ختم شد.

افسوس که طبع دلفروزیت نبود

جز دلشکنی و سینه سوزیت نبود

هوش مصنوعی: من همه قلب و چشمانم را به تو بخشیدم و تو همه را از من گرفتی، اما روزی من را نداشتی.

دادم به تو من همه دل و دیده و جان

بردی تو همه ولیک روزیت نبود

رباعی شمارهٔ ۵۲۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها