مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۵۱۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>از تاب تو نی یار و عدو میماند</p></div>
<div class="m2"><p>در بزم تو نی رطل سبو میماند</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>جانا گیرم که خونم آشامیدی</p></div>
<div class="m2"><p>آخر به لب شهد تو بو میماند</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1344

رباعی شمارهٔ ۵۱۷

از تاب تو نی یار و عدو میماند
در بزم تو نی رطل سبو میماند
جانا گیرم که خونم آشامیدی
آخر به لب شهد تو بو میماند

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر به عواطف خود اشاره می‌کند. او می‌گوید که هیچ‌چیز از زیبایی و جذابیت معشوق باقی نمی‌ماند؛ نه دوستان و نه دشمنان. حتی اگر معشوق خون او را بنوشد، باز هم طعم شیرین عشقش در یاد می‌ماند. در واقع، عشق و یاد او فراموش‌نشدنی است.

رباعی شمارهٔ ۵۱۵

رباعی شمارهٔ ۵۱۶

هوش مصنوعی: در جمع دوستان و دشمنان، همه از زیبایی و جذبه تو شگفت‌زده می‌شوند و هیچ‌کس نمی‌تواند به پای تو بیاید. حتی نعمت‌ها و لذت‌های دنیوی هم در برابر تو ناپدید می‌شوند.

از تاب تو نی یار و عدو میماند

در بزم تو نی رطل سبو میماند

هوش مصنوعی: عزیزم، اگرچه خونم را نوشیده‌ای، اما هنوز طعم شیرین شهد تو بر لبانم باقی مانده است.

جانا گیرم که خونم آشامیدی

آخر به لب شهد تو بو میماند

رباعی شمارهٔ ۵۱۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده