مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۴۰۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ماهی تو که فتنه‌ای ندارم ز تو دست</p></div>
<div class="m2"><p>درمان ز که جویم که دلم از تو بخست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>می طعنه زنی که بر جگر آبت نیست</p></div>
<div class="m2"><p>گر بر جگرم نیست چه شد بر مژه هست</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1334

رباعی شمارهٔ ۴۰۸

ماهی تو که فتنه ای ندارم ز تو دست
درمان ز که جویم که دلم از تو بخست
می طعنه زنی که بر جگر آبت نیست
گر بر جگرم نیست چه شد بر مژه هست

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات از احساسات خود نسبت به معشوق سخن می‌گوید. او بیان می‌کند که از معشوق هیچ فتنه و مشکل خاصی ندارد و اکنون به دنبال درمانی برای دلش است که از معشوق خسته شده است. همچنین به طعنه‌های معشوق اشاره می‌کند و می‌گوید اگر درد و رنجی که به دل او می‌زند، بر دلش نیست، پس چرا بر چشمانش حس می‌شود. در کل، شاعر نارضایتی و سردرگمی خود را نسبت به رابطه‌اش با معشوق بیان می‌کند.

رباعی شمارهٔ ۴۰۶

رباعی شمارهٔ ۴۰۷

هوش مصنوعی: من از تو هیچ فتنه‌ای ندارم، پس برای درمان درد دلم به کجا بروم وقتی که دل من از تو جدا شده است؟

ماهی تو که فتنه‌ای ندارم ز تو دست

درمان ز که جویم که دلم از تو بخست

هوش مصنوعی: اگر تو نوشیدنی را به من طعنه می‌زنی، چون بر قلبم تأثیری ندارد، بی‌فایده است. چه ارزشی دارد که بر چشمانم روشنایی هست، وقتی که در دل من خبری از آن نیست؟

می طعنه زنی که بر جگر آبت نیست

گر بر جگرم نیست چه شد بر مژه هست

رباعی شمارهٔ ۴۰۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها