مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۳۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تا کی باشی ز دور نظارهٔ ما</p></div>
<div class="m2"><p>ما چاره‌گریم و عشق بیچاره ما</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>جان کیست کمینه طفل گهوارهٔ ما</p></div>
<div class="m2"><p>دل کیست یکی غریب آوارهٔ ما</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1300

رباعی شمارهٔ ۳۹

تا کی باشی ز دور نظاره ما
ما چاره گریم و عشق بیچاره ما
جان کیست کمینه طفل گهواره ما
دل کیست یکی غریب آواره ما

هوش مصنوعی: این ابیات به بیان حسرت و دلتنگی پرداخته و از معشوقه‌ای یاد می‌کند که از دور او را تماشا می‌کند. شاعر به احساس ناچاری و عشق بی‌پناهش اشاره کرده و می‌پرسد که وجود معشوق چیست و دل او که غریب و آواره است، چه حالتی دارد. به طور کلی، این شعر به عمق احساسات عاشقانه و تنهایی می‌پردازد.

رباعی شمارهٔ ۳۷

رباعی شمارهٔ ۳۸

هوش مصنوعی: چقدر باید از دور ما را تماشا کنی؟ ما در پی راه‌حل‌هایی هستیم و عشق ما در حال نابودی است.

تا کی باشی ز دور نظارهٔ ما

ما چاره‌گریم و عشق بیچاره ما

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به این موضوع اشاره می‌کند که جان و دل انسان، به ویژه آن که همچون یک بچه در گهواره است، چگونه می‌تواند همچون یک غریبه و آواره احساس تنهایی و بی‌پناهی کند. این تعبیر نمادی از احساسات عمیق انسانی و آسیب‌پذیری در برابر جهان خارجی است.

جان کیست کمینه طفل گهوارهٔ ما

دل کیست یکی غریب آوارهٔ ما

رباعی شمارهٔ ۳۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها