مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۳۵۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>سلطان ملاحت، مه موزون منست</p></div>
<div class="m2"><p>در سلسله‌اش، این دل مفتون منست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>بر خاک درش، خون جگر می‌ریزم</p></div>
<div class="m2"><p>هرچند که خاکِ آن به از خون منست</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1329

رباعی شمارهٔ ۳۵۱

سلطان ملاحت مه موزون منست
در سلسله اش این دل مفتون منست
بر خاک درش خون جگر می ریزم
هرچند که خاک آن به از خون منست

هوش مصنوعی: این ابیات از شعر به عشق و محبت اشاره دارد. شاعر عشق خود را به آن "سلطان" توصیف می‌کند و بیان می‌کند که دلش به خاطر جذبه‌اش مجذوب اوست. او حتی برای درگاه او، خون جگرش را می‌ریزد، چراکه خاک آن درگاه را از خون خود ارزشمندتر می‌داند. این احساسات، عمیق و فدای عشق است.

رباعی شمارهٔ ۳۴۹

رباعی شمارهٔ ۳۵۰

هوش مصنوعی: سلطان زیبایی و دلربایی، ماهی که هماهنگ و موزون است، در زنجیره‌ای که به او مربوط می‌شود، دل من کاملاً گرفتار اوست.

سلطان ملاحت، مه موزون منست

در سلسله‌اش، این دل مفتون منست

هوش مصنوعی: برای خاک در آستانه‌اش، دل و جانم را فدای او می‌کنم، هرچند که آن خاک برای من ارزش بیشتری دارد.

بر خاک درش، خون جگر می‌ریزم

هرچند که خاکِ آن به از خون منست

رباعی شمارهٔ ۳۵۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها