این بیت یکی از شاهکارهای مولانا می باشد و به غایت زیباست و فرح بخش و امیدوار کننده اگر فقط همین یک بیت از مولانا به جا مانده بود به نظر حقیر چیزی کم نداشت. وقتی بدانیم که از قعر نهادمان سوی جانان -که قدرت مطلق و دارای تمام راه حل هاست- راه است، نه ترسی می ماند و نه غمی. اما اگر ندانیم چنین قابلیتی را خداوند در نهاد ما قرار داده تمام مسائل را می خواهیم با تکیه بر تقوی و دانش خودمان حل کنیم که باز به قول حافظ کافریست. این بیت نهایت توکل و ایمان است. خدا را شکر که در طول حیاتم این بیت شعر را خواندم. 

به رندان می ناب و معشوق مست، 

خدا می رساند به هرجا که هست.