مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۳۴۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>سر سخن دوست نمیارم گفت</p></div>
<div class="m2"><p>دریست گرانبها نمیارم سفت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ترسم که بخواب دربگویم سخنی</p></div>
<div class="m2"><p>شب‌هاست که از بیم نمیارم خفت</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1328

رباعی شمارهٔ ۳۴۷

سر سخن دوست نمیارم گفت
دریست گرانبها نمیارم سفت
ترسم که بخواب دربگویم سخنی
شب هاست که از بیم نمیارم خفت

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از ایجاد رابطه نزدیک و صمیمی با دوست سخن می‌گوید و بیان می‌کند که نمی‌خواهد حرفی را به میان آورد که باعث ایجاد مشکلات شود. او نگران است که اگر در خواب حرف ناخواسته‌ای بزند، ممکن است عواقب بدی داشته باشد. بنابراین، او با احتیاط و به دور از خواب و خیال، از حرف زدن در مورد موضوعات حساس پرهیز می‌کند.

رباعی شمارهٔ ۳۴۵

رباعی شمارهٔ ۳۴۶

هوش مصنوعی: من دربارهٔ موضوع اصلی صحبت نمی‌کنم، چون گفتن آن برای من بسیار ارزشمند و دشوار است.

دریست گرانبها نمیارم سفت

هوش مصنوعی: می‌ترسم در خواب چیزی بگویم که شب‌ها در دل دارم و به خاطر ترسم نمی‌توانم به راحتی بخوابم.

ترسم که بخواب دربگویم سخنی

شب‌هاست که از بیم نمیارم خفت

رباعی شمارهٔ ۳۴۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها