مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۳۴۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>سرسبز بود خاک که آبش یار است</p></div>
<div class="m2"><p>خاصّه خاکی که ناطق و بیدار است</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>این خاک ز مشاطهٔ خود بی‌خبر است</p></div>
<div class="m2"><p>خوش بی‌خبر است از آنکه زو هشیار است</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1328

رباعی شمارهٔ ۳۴۶

سرسبز بود خاک که آبش یار است
خاصه خاکی که ناطق و بیدار است
این خاک ز مشاطه خود بی خبر است
خوش بی خبر است از آنکه زو هشیار است

هوش مصنوعی: در این بیت به زیبایی و سرسبزی خاک اشاره شده است که آب به آن زندگی می‌بخشد. همچنین خاکی که هوشیار و بیدار است، از زیبایی‌های خود بی‌خبر است و در واقع در ناآگاهی به سر می‌برد. به نوعی می‌توان گفت که هر چه به آن نگاه عمیق‌تری داشته باشیم، بیشتر به ارزش و زیبایی‌های آن پی می‌بریم.

رباعی شمارهٔ ۳۴۴

رباعی شمارهٔ ۳۴۵

هوش مصنوعی: خاکی که آب به آن می‌رسد، سرسبز و شاداب است، به‌ویژه اگر این خاک پر از آگاهی و هوش باشد.

سرسبز بود خاک که آبش یار است

خاصّه خاکی که ناطق و بیدار است

هوش مصنوعی: این سرزمین از زیبایی‌های خود بی‌خبر است و غافل است از این که کسی آن را با آگاهی و دقت تزیین کرده است.

این خاک ز مشاطهٔ خود بی‌خبر است

خوش بی‌خبر است از آنکه زو هشیار است

رباعی شمارهٔ ۳۴۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها