مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۳۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>پرورد به ناز و نعمت آن دوست مرا</p></div>
<div class="m2"><p>بردوخت مرقع از رگ و از پوست مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>تن خرقه و اندر او دل ما صوفی</p></div>
<div class="m2"><p>عالم همه خانقاه و شیخ اوست مرا</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1300

رباعی شمارهٔ ۳۳

پرورد به ناز و نعمت آن دوست مرا
بردوخت مرقع از رگ و از پوست مرا
تن خرقه و اندر او دل ما صوفی
عالم همه خانقاه و شیخ اوست مرا

هوش مصنوعی: شاعر در این اشعار به نعمت و محبت خداوند اشاره می‌کند و وجود خود را به عنوان یک صوفی توصیف می‌کند. او از دوختن جسم و روحش به هم صحبت می‌کند و می‌گوید که تمام عالم برای او به معنای خانقاه و شیخش است. به طور کلی، این اشعار به ارتباط عمیق و معنوی شاعر با خدا و زندگی صوفیانه‌اش اشاره دارد.

رباعی شمارهٔ ۳۱

رباعی شمارهٔ ۳۲

هوش مصنوعی: خداوند به لطف و مهربانی خود، جان و روح من را مانند لباس زیبایی از رگ و پوست ساخته است.

پرورد به ناز و نعمت آن دوست مرا

بردوخت مرقع از رگ و از پوست مرا

هوش مصنوعی: تن من مانند یک لباس پاره است و درون آن دل ما قرار دارد. در حقیقت، صوفی تمام عالم را خانقاه و شیخ خود می‌داند.

تن خرقه و اندر او دل ما صوفی

عالم همه خانقاه و شیخ اوست مرا

رباعی شمارهٔ ۳۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها