مولانا شاعر و عارف قرن ششم هجری‌ست؛ این قبیل مضامین پدیده بعدهاست و با دیگر رباعیات و ادبیات و مشی و منش حضرت مولانا همخوانی ندارد و در منابع مکتوب کهن هم نیست، حال چرا گنجور این را اینجا نقل کرده هم جای سوال است.

خوب این هم یک سوال است
جمع این رباعی از 9535

این رباعی پر از اشکال وزنی و قافیه ای است و و ضعف بنیادی دارد، بنابراین بسیار بعید است که از مولانا باشد.

به نظرمی رسد مصرع اول چنین درست تر است:
دایم ز ولایت علی خواهم گفت
” بر “ اضافه می نماید

دایم ز ولایت علی خواهم گفت
❋ بر گرفته از نسخه ویرایش شده استاد بدیع‌الزمان فروزانفر ❋
با سپاس فراوان از دست اندرکاران گرامی
سایت ارزشمند گنجور

این رباعی اشاره به دعای ناد علی دارد . همانطور که خودش هم از کلمه ی هم و غم و سینجلی استفاده میکند که در دعای ناد علی است . بخشی از دعای نادعلی : نادِ عَلیاً مَظهَرَالعَجائِب تَجِدهُ عَوَناً لَکَ فِی النَوّائِب لی اِلیَ اللهِ حاجَتی وَعَلَیهِ مُعَوَّلی کُلَّما اَمَرتَهُ وَ رَمَیتَ مُنقَضی فی ظِللّ اللهِ وَ یُضِلل اللهُ لی اَدعُوکَ کُلَّ هَمٍ وَغَمًّ سَیَنجَلی بِعَظَمَتِکَ یا اللهُ . درضمن کسانی که می گویند این رباعی برای مولانا نیست ، خودشون رو از مرحوم فروزانفر که این رباعی را در تصحیح خود آورده ، بالاتر و مصحح تر می دانند ! . خوبه دیگه . همه برای خودمون میشیم مصحح ! ( در نسخه ی اقای فروزانفر ، کمله ی بر ، نیامده . یعنی میشه : دایم ز ولایت علی خواهم گفت ... ) یاعلی

این اعتقاد ( اعتقاد به ولایت حضرت علی) اصلا با تفکرات مشهور مولانا در تناقض نیست . چون در مثنوی در دفتر ششم به حدیث من کنت مولاه اشاره دارد و مولوی شناسان از جمله مرحوم جلال الدین همایی و مرحوم گولپینارلی در شرح و آثار خودشون به همین بحث اعتقاد مولانا به ولایت حضرت علی اشاره کرده اند . من متن دقیق شرح مرحوم گولپینارلی را اینجا می گذارم : ( از این نظر کلمه ی مولا در حدیث به معنی سزاواری و ولایت است . چنانکه مولانا طعنه منافقان را که گفتند : « بس نبودش که ما مطیعی و چاکری نمودیم او را چاکری کودکی خلم آلود مان هم می فرماید ؟ » . نقل می کند و معلوم می دارد که او هم همین معنی را ( یعنی ولایت ) پذیرفته است . منبع : شرح مثنوی شریف گولپینارلی جلد سوم صفحه ی 934. مرحوم جلال الدین همایی هم در آثار خود به همین مبحث اشاره میکند که مولانا ، مولا را به معنی ولایت پذیرفته است . اینجا هم در این رباعی همین مبحث را می گوید و با تفکرات مشهور مولانا در تناقض نیست . ضمنا این رباعی در صحیح مرحوم فروزانفر است و معتبر است .