مصرع آخر در کتاب مکتب شمس چنین آورده
تا با تو ز هستی تو هستی باقیست
ایمن منشین که بت‌پرستی باقیست
گیرم بت پندار شکستی آخر
آن بت که ز پندار پرستی باقیست

مولانا

مصرع آخر اینطور که اینجا نوشته شده درسته
یعنی بت پندار رو شکستی. اما حالا خودت رو فاتح و پیروز میدونی و گرفتار این غرور میشی که از بت پندار رستی (فرار کردی) که این خودش بت پرستی دومه. یعنی تا وقتی که خودت رو کسی بدونی اسیر بت پرستی هستی
معنی نداره که بگه بت پندار رو شکستی و باز توی مصرع بعدی بگه پندار پرستی باقیه.