مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۲۴۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>پرورد به ناز و نعمت آن دوست مرا</p></div>
<div class="m2"><p>بردوخت مرقع از رگ و پوست مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>تن خرقه و اندر آن دل من صوفی</p></div>
<div class="m2"><p>عالم همه خانقاه و شیخ اوست مرا</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1319

رباعی شمارهٔ ۲۴۶

پرورد به ناز و نعمت آن دوست مرا
بردوخت مرقع از رگ و پوست مرا
تن خرقه و اندر آن دل من صوفی
عالم همه خانقاه و شیخ اوست مرا

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به زیبایی‌های دوستی اشاره می‌کند که با ناز و نعمت خود، وجود او را بافت کرده است. او به طور نمادین، تن خود را به خرقه‌ای تشبیه می‌کند که دلش در آن قرار دارد و همه عالم را به عنوان خانقاه و خود را به عنوان صوفی تعبیر می‌کند. به این معنا که تمام وجودش به عشق و معنویت وابسته است.

رباعی شمارهٔ ۲۴۴

رباعی شمارهٔ ۲۴۵

https://api.ganjoor.net/api/audio/xml/32905

هوش مصنوعی: خداوند به آرامش و زیبایی، دوستی را به من عطا کرده است که وجودم را از رگ و پوست خود پر کرده است.

پرورد به ناز و نعمت آن دوست مرا

بردوخت مرقع از رگ و پوست مرا

هوش مصنوعی: تنم مانند لباس پاره‌ای است و در درون آن، دل من عاشق، همه‌چیز را در خانقاه و نزد شیخ خود می‌بیند.

تن خرقه و اندر آن دل من صوفی

عالم همه خانقاه و شیخ اوست مرا

رباعی شمارهٔ ۲۴۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

خوانش ها

رباعی شمارهٔ ۲۴۵ به خوانش بهناز شکوهی

حاشیه ها