مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۲۳۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>پائی که همی رفت به سروستان مست</p></div>
<div class="m2"><p>دستی که همی چید ز گل دسته بدست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از بند و گشاد دهن دام اجل</p></div>
<div class="m2"><p>آن دست بریده گشت و آن پای شکست</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1319

فانوس خیال » تصویر 1760 - مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۲۳۹

رباعی شمارهٔ ۲۴۰

پایی که همی رفت به سروستان مست
دستی که همی چید ز گل دسته بدست
از بند و گشاد دهن دام اجل
آن دست بریده گشت و آن پای شکست

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به توصیف حالتی می‌پردازد که کسی با حال خوب و سرمستی قدم می‌زند و از گل‌ها چیدنی در دست دارد. اما ناگهان به سرنوشت تلخ گرفتار می‌شود و پایش شکسته و دستش بریده می‌شود، که نشان‌دهندهٔ ناپایداری و خطراتی است که ممکن است با آن‌ها مواجه شود.

رباعی شمارهٔ ۲۳۸

رباعی شمارهٔ ۲۳۹

https://api.ganjoor.net/api/audio/xml/32900

هوش مصنوعی: پایی که در حال رفتن به جایی در شب بود، دستش مشغول چیدن گل‌ها بود.

پائی که همی رفت به سروستان مست

دستی که همی چید ز گل دسته بدست

هوش مصنوعی: زندگی به رغم تمام تلاش‌ها و کوشش‌ها، ناگهان به پایان می‌رسد و انسان‌ها ممکن است در مسیرشان به مشکلات و موانع دچار شوند. در نهایت، هر چند که ممکن است به خود آسیب بزنند، اما پایان کار برای همه یکسان است و هیچ‌چیزی نمی‌تواند از سرنوشت جلوگیری کند.

از بند و گشاد دهن دام اجل

آن دست بریده گشت و آن پای شکست

رباعی شمارهٔ ۲۳۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

خوانش ها

رباعی شمارهٔ ۲۳۹ به خوانش بهناز شکوهی