مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۲۳۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>پای تو گرفته‌ام ندارم ز تو دست</p></div>
<div class="m2"><p>درمان ز که جویم که دلم مهر تو خست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>هی طعنه زنی که بر جگر آبت نیست</p></div>
<div class="m2"><p>گر بر جگرم نیست چه شد بر مژه هست</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1318

رباعی شمارهٔ ۲۳۹

پای تو گرفته ام ندارم ز تو دست
درمان ز که جویم که دلم مهر تو خست
هی طعنه زنی که بر جگر آبت نیست
گر بر جگرم نیست چه شد بر مژه هست

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از عشق و وابستگی عمیق خود به معشوق سخن می‌گوید. او بیان می‌کند که با وجود اینکه به معشوق دسترسی ندارد، همچنان در جستجوی درمان درد دل خود است. همچنین به طعنه‌های معشوق اشاره می‌کند که در حالی که نسبت به او بی‌توجهی می‌کند، احساساتش همچنان زنده و عمیق است. به طور کلی، این شعر نمایش‌دهنده تضاد میان عشق و فاصله عاطفی است.

رباعی شمارهٔ ۲۳۷

رباعی شمارهٔ ۲۳۸

https://api.ganjoor.net/api/audio/xml/32899

هوش مصنوعی: دلم پر از عشق و محبت به توست و در این حال، نمی‌دانم به دنبال چه کسی بروم تا درمانی بیابم، زیرا نمی‌توانم از تو جدا شوم.

پای تو گرفته‌ام ندارم ز تو دست

درمان ز که جویم که دلم مهر تو خست

هوش مصنوعی: ای مانند تندزبان، تو به من طعنه می‌زنی، اما اگر به دل من آسیبی نمی‌رسد، دیگر چه اهمیتی دارد که اشکی بر مژگانم است؟

هی طعنه زنی که بر جگر آبت نیست

گر بر جگرم نیست چه شد بر مژه هست

رباعی شمارهٔ ۲۳۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

خوانش ها

رباعی شمارهٔ ۲۳۸ به خوانش بهناز شکوهی

حاشیه ها