مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۹۸۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>هرگز نَبُوَد میلِ تو کافراشت کُنی</p></div>
<div class="m2"><p>تا عاشق آنی که فروداشت کُنی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>بِسْم‌ِ الله ناگفته تو گویی الحمد</p></div>
<div class="m2"><p>ناآمده صبح از طمع، چاشت کُنی</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1479

رباعی شمارهٔ ۱۹۸۵

هرگز نبود میل تو کافراشت کنی
تا عاشق آنی که فروداشت کنی
بسم  الله ناگفته تو گویی الحمد
ناآمده صبح از طمع چاشت کنی

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر به عشق و ارتباط با معشوق اشاره می‌کند. او می‌گوید که هرگز نخواسته میل عاشق را در دل دیگری بگنجاند و او را به عشق خود جلب کند. همچنین به نوعی انتقاد می‌کند که نمی‌توان با نادیده گرفتن حقیقت، به خوشبختی دست یافت. به طور کلی، این اشعار به مفهوم عشق و تلاش برای دستیابی به او اشاره دارند.

رباعی شمارهٔ ۱۹۸۳

رباعی شمارهٔ ۱۹۸۴

هوش مصنوعی: هرگز نمی‌شود که خواسته‌ی تو به شخصی که عاشق او هستی، آسیب برساند.

هرگز نَبُوَد میلِ تو کافراشت کُنی

تا عاشق آنی که فروداشت کُنی

هوش مصنوعی: با نام خدا، ناگفته تو به نوعی شکرگزاری می‌کنی. اگر صبح به امید و طمع وجود نداشته باشد، پس چرا صبحانه می‌خوری؟

بِسْم‌ِ الله ناگفته تو گویی الحمد

ناآمده صبح از طمع، چاشت کُنی

رباعی شمارهٔ ۱۹۸۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها