مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۹۷۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>هر روز پگاه خیمه بر جوی زنی</p></div>
<div class="m2"><p>صد نقش، تو بر گلشنِ خوش‌بوی زنی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چون دف، دلِ ما سَماع آن‌گاه کُنَد</p></div>
<div class="m2"><p>کِش هر نفسی هزار بر روی زنی</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1478

رباعی شمارهٔ ۱۹۸۰

هر روز پگاه خیمه بر جوی زنی
صد نقش تو بر گلشن خوش بوی زنی
چون دف دل ما سماع آن گاه کند
کش هر نفسی هزار بر روی زنی

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از زیبایی و جاذبه‌ی پگاه صحبت می‌کند و به توصیف زنی می‌پردازد که در باغی خوشبو نقش و نگارهای زیبایی به وجود می‌آورد. او می‌گوید که وقتی این زن می‌رقصد، دل‌های مخاطبانش شاداب می‌شود و هر نفسی که او می‌کشد، همچون هنری است که بر روی آنان تأثیر می‌گذارد.

رباعی شمارهٔ ۱۹۷۸

رباعی شمارهٔ ۱۹۷۹

هوش مصنوعی: هر روز صبح، چادر و پرچم زیبایی را در کنار جوی آب برپا می‌کنی و چهره‌های جذاب و دل‌انگیزی را به نمایش می‌گذاری، تو در باغی که بوی خوش دارد، جلوه‌گری می‌کنی.

هر روز پگاه خیمه بر جوی زنی

صد نقش، تو بر گلشنِ خوش‌بوی زنی

هوش مصنوعی: وقتی ساز به صدا در می‌آید، دل ما نیز هنگام شنیدن آن به وجد می‌آید و در هر نفسی که می‌کشی، تأثیری عمیق و زیبا بر جای می‌گذارد.

چون دف، دلِ ما سَماع آن‌گاه کُنَد

کِش هر نفسی هزار بر روی زنی

رباعی شمارهٔ ۱۹۷۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده