مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۹۶۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>مه دوش به بالین تو آمد به سرای</p></div>
<div class="m2"><p>گفتم که ز غیرتش بکوبم سر و پای</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>مه کیست که او با تو نشیند یک جای</p></div>
<div class="m2"><p>شب گرد جهان دیده و انگشت نمای</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1477

رباعی شمارهٔ ۱۹۶۸

مه دوش به بالین تو آمد به سرای
گفتم که ز غیرتش بکوبم سر و پای
مه کیست که او با تو نشیند یک جای
شب گرد جهان دیده و انگشت نمای

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به محبوبش اشاره می‌کند و از آمدن مه به سرای او صحبت می‌کند. او به عشق و غیرت خود اشاره می‌کند و با تعجب می‌پرسد که چه کسی می‌تواند در کنار محبوبش نشیند و شب‌ها را به تماشا بگذراند. در واقع، شاعر به زیبایی و جذابیت محبوبش و حسادت نسبت به آن اشاره دارد.

رباعی شمارهٔ ۱۹۶۶

رباعی شمارهٔ ۱۹۶۷

https://api.ganjoor.net/api/audio/xml/29925

هوش مصنوعی: ماه شب گذشته به کنار تو آمد و من به او گفتم که از حسادتش باید سر و پای مرا بکوبد.

مه دوش به بالین تو آمد به سرای

گفتم که ز غیرتش بکوبم سر و پای

هوش مصنوعی: کیست که بتواند در کنار تو شب را سپری کند و به تماشای جهان بپردازد و مورد توجه دیگران قرار گیرد؟

مه کیست که او با تو نشیند یک جای

شب گرد جهان دیده و انگشت نمای

رباعی شمارهٔ ۱۹۶۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

خوانش ها

رباعی شمارهٔ ۱۹۶۷ به خوانش فاطمه زندی