مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۹۶۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>من من نیم و اگر دمی من منمی</p></div>
<div class="m2"><p>این عالم را چو ذره بر هم زنمی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گر آن منمی که دل ز من برکنده است</p></div>
<div class="m2"><p>خود را چو درخت از زمین برکنمی</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1477

رباعی شمارهٔ ۱۹۶۷

من من نیم و اگر دمی من منمی
این عالم را چو ذره بر هم زنمی
گر آن منمی که دل ز من برکنده است
خود را چو درخت از زمین برکنمی

هوش مصنوعی: این ابیات از یک حالت درونی و خودشناسی شاعر سخن می‌گویند. شاعر به «من» خود اشاره می‌کند و نشان می‌دهد که اگر او به واقع وجود داشته باشد، می‌تواند به گونه‌ای عمیق و ریشه‌ای بر جهان تاثیر بگذارد. از طرفی، اگر آن «من» جدایی‌طلب باشد و دلش از او ببرود، او نیز می‌تواند خود را مانند درختی از زمین جدا کند. به طور کلی، این شعر به جستجوی هویت و تاثیر شخصیت بر جهان پرداخته است.

رباعی شمارهٔ ۱۹۶۵

رباعی شمارهٔ ۱۹۶۶

https://api.ganjoor.net/api/audio/xml/29923

هوش مصنوعی: من خودم نیستم و اگر لحظه‌ای خود را به یاد آورم، این جهان را مانند ذره‌ای برهم می‌زنم.

من من نیم و اگر دمی من منمی

این عالم را چو ذره بر هم زنمی

هوش مصنوعی: اگر آن کسی که باعث جدا شدن دل من از خودم شده، همانند درختی، خود را از زمین برکنم.

گر آن منمی که دل ز من برکنده است

خود را چو درخت از زمین برکنمی

رباعی شمارهٔ ۱۹۶۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

خوانش ها

رباعی شمارهٔ ۱۹۶۶ به خوانش فاطمه زندی

حاشیه ها