مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۹۶۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>من خشک لب ار با تو دم تر زدمی</p></div>
<div class="m2"><p>در عشق تو عالمی به هم برزدمی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>یک بوسه اگر لبم توانستی داد</p></div>
<div class="m2"><p>بر پای تو دستک ز بر سر زدمی</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1477

رباعی شمارهٔ ۱۹۶۳

من خشک لب ار با تو دم تر زدمی
در عشق تو عالمی به هم برزدمی
یک بوسه اگر لبم توانستی داد
بر پای تو دستک ز بر سر زدمی

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات از عشقی عمیق و پرشور صحبت می‌کند. او به معشوقه‌اش می‌گوید که اگر لب‌هایش را با او به اشتراک می‌گذاشت، به خاطر عشقش تمام جهان را تحت تأثیر قرار می‌داد. عشق او به حدی است که حتی یک بوسه از معشوقه‌اش می‌تواند او را به اوج خوشبختی برساند و برای نشان دادن عشقش، حاضر است بر پای او بایستد و تسلیم باشد.

رباعی شمارهٔ ۱۹۶۱

رباعی شمارهٔ ۱۹۶۲

https://api.ganjoor.net/api/audio/xml/29928

هوش مصنوعی: اگر من در عشق تو لب خشک خود را تر می‌کردم، به خاطر تو دنیای جدیدی به پا می‌کردم.

من خشک لب ار با تو دم تر زدمی

در عشق تو عالمی به هم برزدمی

هوش مصنوعی: اگر بتوانی بر لبم یک بوسه بزنی، من با دست به پای تو احترام گذاشته و سر خود را بالا می‌آورم.

یک بوسه اگر لبم توانستی داد

بر پای تو دستک ز بر سر زدمی

رباعی شمارهٔ ۱۹۶۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

خوانش ها

رباعی شمارهٔ ۱۹۶۲ به خوانش فاطمه زندی