مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۹۵۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>من بادم و تو برگ نلرزی چکنی</p></div>
<div class="m2"><p>کاری که منت دهم نورزی چکنی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چون سنگ زدم سبوی تو بشکستم</p></div>
<div class="m2"><p>صد گوهر و صد بحر نیرزی چکنی</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1476

رباعی شمارهٔ ۱۹۵۸

من بادم و تو برگ نلرزی چکنی
کاری که منت دهم نورزی چکنی
چون سنگ زدم سبوی تو بشکستم
صد گوهر و صد بحر نیرزی چکنی

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به رابطه‌اش با معشوق اشاره می‌کند. او خود را به باد و معشوق را به برگ تشبیه می‌کند و می‌گوید که هرکاری انجام دهد، بایستی با محبت و مهربانی باشد. همچنین به این نکته اشاره می‌کند که با انجام کارهای نادرست، به حسرت و از بین رفتن زیبایی‌ها می‌انجامد، و در نهایت دلش می‌خواهد که از نظر معشوق دور نماند و به او آسیب نرساند.

رباعی شمارهٔ ۱۹۵۶

رباعی شمارهٔ ۱۹۵۷

هوش مصنوعی: من مانند بادی هستم و تو مثل برگی، هرگز نباید لرزشی به خود بدهی. در این مسیر، من کارهای نیک را انجام می‌دهم و تو هم از زحمات من قدردانی کن.

من بادم و تو برگ نلرزی چکنی

کاری که منت دهم نورزی چکنی

هوش مصنوعی: وقتی به سبوی تو ضربه زدم و آن را شکستم، صدها گوهر و دریای ارزشمند را نابود کردم.

چون سنگ زدم سبوی تو بشکستم

صد گوهر و صد بحر نیرزی چکنی

رباعی شمارهٔ ۱۹۵۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها