مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۹۱۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گر سوزش سینه را به کس می‌داری</p></div>
<div class="m2"><p>وز مهر ضمیر پر هوس می‌داری</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>باید که چو نالهٔ تو آرام دلست</p></div>
<div class="m2"><p>آن ناله قرین هر نفس می‌داری</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1473

رباعی شمارهٔ ۱۹۲۰

گر سوزش سینه را به کس می داری
وز مهر ضمیر پر هوس می داری
باید که چو ناله تو آرام دلست
آن ناله قرین هر نفس می داری

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر به احساس سوزش و درد سینه اشاره می‌کند که ناشی از عشق و آرزوهای درونی است. او می‌گوید اگر این احساس سوزش را با کسی در میان می‌گذاری و عشق عمیق و پرشوری در دل داری، باید توجه کنی که ناله و آوای دل‌تنگی تو، به آرامش و سکون دل نزدیک است و این ناله همیشه با تو همراه است.

رباعی شمارهٔ ۱۹۱۸

رباعی شمارهٔ ۱۹۱۹

هوش مصنوعی: اگر سینه‌ات به خاطر عشق کسی می‌سوزد و این احساس را از دیگران پنهان می‌کنی، معنایش این است که در دل خود اشتیاق زیادی را نگه داشته‌ای.

گر سوزش سینه را به کس می‌داری

وز مهر ضمیر پر هوس می‌داری

هوش مصنوعی: تو باید بدان که نالهٔ تو آرامش دل است و این ناله را در هر نفسی که می‌زنی همراه خود داری.

باید که چو نالهٔ تو آرام دلست

آن ناله قرین هر نفس می‌داری

رباعی شمارهٔ ۱۹۱۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده