مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۸۷۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>دوش از سر عاشقی و از مشتاقی</p></div>
<div class="m2"><p>می‌کردم التماس می از ساقی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چون جاه و جمال خویش بنمود به من</p></div>
<div class="m2"><p>من نیست شدم بماند ساقی ساقی</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1469

رباعی شمارهٔ ۱۸۷۸

دوش از سر عاشقی و از مشتاقی
می کردم التماس می از ساقی
چون جاه و جمال خویش بنمود به من
من نیست شدم بماند ساقی ساقی

هوش مصنوعی: در این شعر، گوینده به حالت عاشقانه و مشتاقی خود اشاره می‌کند که از ساقی (نوید دهنده عشق) درخواست می‌کند. وقتی زیبایی و جذابیت ساقی را می‌بیند، به شدت تحت تأثیر قرار می‌گیرد و احساس می‌کند که خود را گم کرده است و تنها به یاد ساقی باقی مانده است.

رباعی شمارهٔ ۱۸۷۶

رباعی شمارهٔ ۱۸۷۷

هوش مصنوعی: دیشب به خاطر عشق و اشتیاقم از ساقی خواهش می‌کردم که می‌دهد.

دوش از سر عاشقی و از مشتاقی

می‌کردم التماس می از ساقی

هوش مصنوعی: وقتی زیبایی و مقام خود را به من نشان داد، دیگر وجود من محو شد و فقط ساقی باقی ماند.

چون جاه و جمال خویش بنمود به من

من نیست شدم بماند ساقی ساقی

رباعی شمارهٔ ۱۸۷۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها