مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۸۷۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>دل کیست همه کار و کیاییش توی</p></div>
<div class="m2"><p>نیک و بد و کفر و پارساییش توی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گر کژ نگرد دیدهٔ من، من چه کنم</p></div>
<div class="m2"><p>از خود گله کن که روشناییش توی</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1469

رباعی شمارهٔ ۱۸۷۶

دل کیست همه کار و کیاییش توی
نیک و بد و کفر و پارساییش توی
گر کژ نگرد دیده من من چه کنم
از خود گله کن که روشناییش توی

هوش مصنوعی: این شعر به بررسی نقش دل در زندگی انسان می‌پردازد. شاعر می‌گوید دل است که همه کارها و ویژگی‌های نیک و بد انسان را تعیین می‌کند. اگر دیدگاه فرد به برخی امور نادرست باشد، باید از دل خود شکایت کند، زیرا خود دل منبع روشنایی و آگاهی اوست.

رباعی شمارهٔ ۱۸۷۴

رباعی شمارهٔ ۱۸۷۵

هوش مصنوعی: دل چیست؟ تمام کارها و تاثیرات آن در نیک و بد، کفر و پارسایی نهفته است.

دل کیست همه کار و کیاییش توی

نیک و بد و کفر و پارساییش توی

هوش مصنوعی: اگر چشم من به چیزی کج و معیوب بنگرد، من چه کار می‌توانم بکنم؟ باید از خودم شکایت کنم که روشنایی آن از توست.

گر کژ نگرد دیدهٔ من، من چه کنم

از خود گله کن که روشناییش توی

رباعی شمارهٔ ۱۸۷۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده