مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۸۵۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>خوش می‌سازی مرا و خوش می‌سوزی</p></div>
<div class="m2"><p>خوش پرده همی دری و خوش می‌دوزی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>آموختیم جوانی اندر پیری</p></div>
<div class="m2"><p>از بخت جوان صلای پیرآموزی</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1467

رباعی شمارهٔ ۱۸۵۱

خوش می سازی مرا و خوش می سوزی
خوش پرده همی دری و خوش می دوزی
آموختیم جوانی اندر پیری
از بخت جوان صلای پیرآموزی

هوش مصنوعی: این شعر به احساسات متضاد عشق و زندگی اشاره دارد. شاعر از یک سو از لذت و شادابی ناشی از عشق سخن می‌گوید که او را خوشحال و شاداب می‌کند، و از سوی دیگر به سوختن و رنج ناشی از این عشق اشاره دارد. همچنین به این نکته اشاره دارد که بزرگ‌ترها می‌توانند از تجربه‌های جوانی درس بگیرند، حتی در دوران پیری. در کل، شعر به زیبایی و درد مرتبط با عشق و زندگی می‌پردازد.

رباعی شمارهٔ ۱۸۴۹

رباعی شمارهٔ ۱۸۵۰

هوش مصنوعی: تو به زیبایی من را می‌سازی و با شور و شوق می‌سوزانی، هم به خوبی برای من پرده‌دوزی می‌کنی و هم تمام جوانب کار را به دقت به انجام می‌رسانی.

خوش می‌سازی مرا و خوش می‌سوزی

خوش پرده همی دری و خوش می‌دوزی

هوش مصنوعی: ما در دوران جوانی از تجربیات و آموخته‌های دوران پیری بهره‌مند شدیم و از شانس جوانی، درس‌های زندگی را که به ما یاد داده بود، یاد گرفتیم.

آموختیم جوانی اندر پیری

از بخت جوان صلای پیرآموزی

رباعی شمارهٔ ۱۸۵۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها