مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۸۴۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>خود هیچ بسوی ما نگاهی نکنی</p></div>
<div class="m2"><p>گیرم که گناهست گناهی نکنی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>دل در گل رخسار تو می‌نالد زار</p></div>
<div class="m2"><p>بر آینهٔ دلم تو آهی نکنی</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1467

رباعی شمارهٔ ۱۸۴۹

خود هیچ بسوی ما نگاهی نکنی
گیرم که گناهست گناهی نکنی
دل در گل رخسار تو می نالد زار
بر آینه دلم تو آهی نکنی

هوش مصنوعی: در این غزل، شاعر از معشوق خود می‌خواهد که به او ننگرد و حتی اگر گناهی مرتکب نشده است، از او دوری کند. دل او به شدت از زیبایی چهره‌ی معشوق رنج می‌برد و شاعر آرزو دارد که معشوق حتی برای لحظه‌ای هم که شده به دل او توجهی کند.

رباعی شمارهٔ ۱۸۴۷

رباعی شمارهٔ ۱۸۴۸

هوش مصنوعی: تو حتی به ما نگاه هم نمی‌کنی، اگرچه ممکن است که برای این کار دلایلی داشته باشی، اما گناهی در آن نیست.

خود هیچ بسوی ما نگاهی نکنی

گیرم که گناهست گناهی نکنی

هوش مصنوعی: دل من به خاطر زیبایی‌های چهره‌ات به شدت ناراحت و آسیب‌دیده است، اما تو حتی یک آه یا نشانه‌ای از ناراحتی برای من نشان نمی‌دهی.

دل در گل رخسار تو می‌نالد زار

بر آینهٔ دلم تو آهی نکنی

رباعی شمارهٔ ۱۸۴۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده