مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۸۱۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تو آب نه‌ای خاک نه‌ای تو دگری</p></div>
<div class="m2"><p>بیرون ز جهان آب و گل در سفری</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>قالب جویست و جان در او آب حیات</p></div>
<div class="m2"><p>آنجا که توی از این دو هم بی‌خبری</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1464

رباعی شمارهٔ ۱۸۲۰

تو آب نه ای خاک نه ای تو دگری
بیرون ز جهان آب و گل در سفری
قالب جویست و جان در او آب حیات
آنجا که توی از این دو هم بی خبری

هوش مصنوعی: این شعر به انسان اشاره دارد که نه کاملاً خاکی است و نه صرفاً آب. او در دنیای مادی زندگی می‌کند، اما روح و جان او در جستجوی حقیقت و زندگی عمیق‌تری است. در واقع، این شعر به تفاوت بین ظاهر و باطن اشاره دارد و به ما می‌گوید که انسان باید از دنیای مادی فراتر برود و به دنبال آب حیات و معنای عمیق‌تری از زندگی باشد.

رباعی شمارهٔ ۱۸۱۸

رباعی شمارهٔ ۱۸۱۹

هوش مصنوعی: تو نه آب هستی و نه خاک، بلکه موجودی هستی که فراتر از این دنیای مادی و عناصر طبیعی وجود دارد و در سفری به سر می‌بری.

تو آب نه‌ای خاک نه‌ای تو دگری

بیرون ز جهان آب و گل در سفری

هوش مصنوعی: بدن مانند مجرایی است که جان در آن مانند آب حیات جاریست، در جایی که تو از این دو رابطه بی‌خبر هستی.

قالب جویست و جان در او آب حیات

آنجا که توی از این دو هم بی‌خبری

رباعی شمارهٔ ۱۸۱۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده