مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۸۱۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>بی‌نام و نشان چون دل و جانم کردی</p></div>
<div class="m2"><p>بی‌کیف طرب دست زنانم کردی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گفتم به کجا روم که جان را جانیست</p></div>
<div class="m2"><p>بی‌جا و روان همچو روانم کردی</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1463

رباعی شمارهٔ ۱۸۱۱

بی نام و نشان چون دل و جانم کردی
بی کیف طرب دست زنانم کردی
گفتم به کجا روم که جان را جانیست
بی جا و روان همچو روانم کردی

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از احساس عمیق خود نسبت به عشق سخن می‌گوید. او به حالت بی‌نام و نشانی اشاره دارد که عشق در او به وجود آورده است و به نوعی از دست رفتن خود و بی‌هدفی در زندگی اشاره می‌کند. شاعر می‌گوید که عشق او را بی‌قرار کرده و به جایی نمی‌تواند برود، چرا که از خود بی‌خبر و دچار سردرگمی شده است.

رباعی شمارهٔ ۱۸۰۹

رباعی شمارهٔ ۱۸۱۰

هوش مصنوعی: بی‌خبر و بدون نشانه مانند دل و جانم کردی، و بی‌حالت و بی‌خبر از شادی به حالت طرب و جشن آورده‌ای.

بی‌نام و نشان چون دل و جانم کردی

بی‌کیف طرب دست زنانم کردی

هوش مصنوعی: گفتم به کجا بروم که بی‌جایی برای جان وجود ندارد، و تو با رفتار خود جان مرا به درد و رنج انداختی.

گفتم به کجا روم که جان را جانیست

بی‌جا و روان همچو روانم کردی

رباعی شمارهٔ ۱۸۱۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده