مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۸۰۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>بنمای به من رخت بکن مردمی</p></div>
<div class="m2"><p>تا لاف زنم که دیده‌ام خرمی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ای جان جهان از تو چه باشد کمی</p></div>
<div class="m2"><p>کز دیدن تو شاد شود آدمی</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1462

رباعی شمارهٔ ۱۸۰۳

بنمای به من رخت بکن مردمی
تا لاف زنم که دیده ام خرمی
ای جان جهان از تو چه باشد کمی
کز دیدن تو شاد شود آدمی

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر از زیبایی و جذابیت معشوق صحبت می‌کند و می‌خواهد که آن شخص به او نشان دهد تا بتواند درباره‌اش brag کند. او می‌گوید که دیدن این زیبایی چه اندازه می‌تواند انسان را شاد کند و از وجود آن معشوق به زندگی آدمی نشاط و روحیه می‌بخشد.

رباعی شمارهٔ ۱۸۰۱

رباعی شمارهٔ ۱۸۰۲

هوش مصنوعی: به من چهره‌ای نشان بده تا بتوانم به دیگران بگویم که زیبایی و شادابی را دیده‌ام.

بنمای به من رخت بکن مردمی

تا لاف زنم که دیده‌ام خرمی

هوش مصنوعی: ای جان جهان، چه چیز می‌تواند کمتر از تو باشد که انسان با دیدن تو شاد شود؟

ای جان جهان از تو چه باشد کمی

کز دیدن تو شاد شود آدمی

رباعی شمارهٔ ۱۸۰۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده