مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۷۹۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>با یار به گلزار شدم رهگذری</p></div>
<div class="m2"><p>بر گل نظری فکندم از بی‌خبری</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>دلدار به من گفت که شرمت بادا</p></div>
<div class="m2"><p>رخسار من اینجا و تو بر گل نگری</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1462

رباعی شمارهٔ ۱۷۹۶

با یار به گلزار شدم رهگذری
بر گل نظری فکندم از بی خبری
دلدار به من گفت که شرمت بادا
رخسار من اینجا و تو بر گل نگری

هوش مصنوعی: شاعر در این شعر به گلزار می‌رود و ناخواسته به گل‌ها نگاه می‌کند. معشوق به او می‌گوید که چرا به گل‌ها خیره شده و از زیبایی خود غافل است. این شعر به نوعی به غفلت انسان از حقیقت و زیبایی‌های واقعی اشاره دارد.

رباعی شمارهٔ ۱۷۹۴

رباعی شمارهٔ ۱۷۹۵

هوش مصنوعی: من با همراه خود به باغ رفتم و در حین عبور از کنار گل‌ها، به خاطر ندانستن و غفلت، نگاهی به گل‌ها انداختم.

با یار به گلزار شدم رهگذری

بر گل نظری فکندم از بی‌خبری

هوش مصنوعی: عزیزم به من گفت که خجالت بکش، حالا که من در اینجا هستم و تو به گل خیره شده‌ای.

دلدار به من گفت که شرمت بادا

رخسار من اینجا و تو بر گل نگری

رباعی شمارهٔ ۱۷۹۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها