مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۷۹۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>لطفی که مرا شبانه بنواخته‌ای</p></div>
<div class="m2"><p>امروز چو زلف خود پس انداخته‌ای</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چشم تو ز می مست و من از چشم تو مست</p></div>
<div class="m2"><p>زان مست بدین مست نپرداخته‌ای</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1461

رباعی شمارهٔ ۱۷۹۳

لطفی که مرا شبانه بنواخته ای
امروز چو زلف خود پس انداخته ای
چشم تو ز می مست و من از چشم تو مست
زان مست بدین مست نپرداخته ای

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به لطف و محبت یک شخص اشاره می‌کند که در شب برای او احساسات عمیقی به وجود آورده است. او امروز این احساسات را به‌گونه‌ای دیگر تجربه می‌کند، گویی آن شخص زلف خود را به عقب انداخته و به نوعی از او دور شده است. شاعر از تاثیر چشم آن شخص بر خود سخن می‌گوید، زیرا هر دو در حالتی مست هستند و به نظر می‌رسد که این مستی به نوعی غیرقابل فراموشی است.

رباعی شمارهٔ ۱۷۹۱

رباعی شمارهٔ ۱۷۹۲

هوش مصنوعی: لطفی که در شب به من کرده‌ای، امروز مانند زلفت آن را کنار گذاشته‌ای.

لطفی که مرا شبانه بنواخته‌ای

امروز چو زلف خود پس انداخته‌ای

هوش مصنوعی: چشمان تو از شراب سرمست است و من نیز به واسطه چشمان تو سرمست شده‌ام. از آن مستی، به این سرمستی نرسیده‌ام.

چشم تو ز می مست و من از چشم تو مست

زان مست بدین مست نپرداخته‌ای

رباعی شمارهٔ ۱۷۹۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده