مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۷۹۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گر آب دهی نهال خود کاشته‌ای</p></div>
<div class="m2"><p>ور پست کنی مرا تو برداشته‌ای</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>خاکی بودم به زیر پاهای خسان</p></div>
<div class="m2"><p>همچون فلکم مها تو افراشته‌ای</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1461

رباعی شمارهٔ ۱۷۹۱

گر آب دهی نهال خود کاشته ای
ور پست کنی مرا تو برداشته ای
خاکی بودم به زیر پاهای خسان
همچون فلکم مها تو افراشته ای

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات از مراقبت و پرورش نهالی که خود کشتیم سخن می‌گوید. اگر به آن آب دهیم، رشد می‌کند و اگر آن را پایین بیاوریم، ما را زیر پاهای ملامت‌گران قرار می‌دهد. او همچنین به خاک بودن خود اشاره می‌کند و می‌گوید که مانند فلکی است که با محبت و لطف دیگری به او بال و پر داده شده است.

رباعی شمارهٔ ۱۷۸۹

رباعی شمارهٔ ۱۷۹۰

هوش مصنوعی: اگر به نهال خود آب بدهی، این نهال خود توست که کاشته‌ای، اما اگر مرا پستی و بلندی کنی، در واقع تو مرا از جای خود برداشته‌ای.

گر آب دهی نهال خود کاشته‌ای

ور پست کنی مرا تو برداشته‌ای

هوش مصنوعی: من در زمین به زیر پاهای بی‌ارزشان بودم، اما حالا چون فلک بر افراشته‌ای.

خاکی بودم به زیر پاهای خسان

همچون فلکم مها تو افراشته‌ای

رباعی شمارهٔ ۱۷۹۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده