مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۷۷۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>با خندهٔ بر بسته چرا خرسندی</p></div>
<div class="m2"><p>چون گل باید که بی‌تکلف خندی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>فرقست میان عشق کز جان خیزد</p></div>
<div class="m2"><p>یا آنچه به ریسمانش برخود بندی</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1460

رباعی شمارهٔ ۱۷۸۰

با خنده بر بسته چرا خرسندی
چون گل باید که بی تکلف خندی
فرقست میان عشق کز جان خیزد
یا آنچه به ریسمانش برخود بندی

هوش مصنوعی: این شعر به اهمیت خلوص در عشق و شادی اشاره دارد. شاعر می‌گوید که خنده‌ای که از دل و به صورت طبیعی برمی‌خیزد، بهتر از خندیدن به‌خاطر مصلحت یا تظاهر است. عشق واقعی، جوشیده از دل است و با عشق‌های ظاهری و تحمیلی تفاوت دارد.

رباعی شمارهٔ ۱۷۷۸

رباعی شمارهٔ ۱۷۷۹

هوش مصنوعی: چرا با لبخندی تظاهرآمیز شاد هستی؟ باید مثل گل، بی‌هیچ تصنعی بخندی و شادی واقعی را نشان دهی.

با خندهٔ بر بسته چرا خرسندی

چون گل باید که بی‌تکلف خندی

هوش مصنوعی: عشق واقعی از دل و وجود انسان نشأت می‌گیرد، اما محبت‌هایی که به‌خاطر وابستگی‌ها و شرایط بیرونی به وجود می‌آیند، ارزش و عمق کمتری دارند.

فرقست میان عشق کز جان خیزد

یا آنچه به ریسمانش برخود بندی

رباعی شمارهٔ ۱۷۷۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده