مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۷۷۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای خورشیدی که چهره افروخته‌ای</p></div>
<div class="m2"><p>از پرتو آن کمال آموخته‌ای</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از جملهٔ اختران که افروخته‌ای</p></div>
<div class="m2"><p>تو بیشتری که بیشتر سوخته‌ای</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1460

رباعی شمارهٔ ۱۷۷۵

ای خورشیدی که چهره افروخته ای
از پرتو آن کمال آموخته ای
از جمله اختران که افروخته ای
تو بیشتری که بیشتر سوخته ای

هوش مصنوعی: این شعر به ستایش خورشید پرداخته و ویژگی‌های آن را توصیف می‌کند. شاعر از تابش و روشنی خورشید سخن می‌گوید و نشان می‌دهد که این نور، اصالت و کمال را انتقال می‌دهد. همچنین به مقایسه با ستارگان دیگر پرداخته و اشاره می‌کند که خورشید به‌طور خاص، درخشان‌تر و بیشتر سوخته است، به معنای اینکه درخشش و اثرگذاری بیشتری دارد.

رباعی شمارهٔ ۱۷۷۳

رباعی شمارهٔ ۱۷۷۴

هوش مصنوعی: ای خورشید، تو چهره‌ات درخشان است و از نور تو، کمال و زیبایی را یاد گرفته‌ام.

ای خورشیدی که چهره افروخته‌ای

از پرتو آن کمال آموخته‌ای

هوش مصنوعی: از میان ستاره‌ها که در آسمان می‌درخشند، تو درخشان‌ترین آن‌ها هستی، اما به همان اندازه نیز بیشتر در آتش تجارب و مشکلات سوخته‌ای.

از جملهٔ اختران که افروخته‌ای

تو بیشتری که بیشتر سوخته‌ای

رباعی شمارهٔ ۱۷۷۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده