مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۷۶۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای آنکه تو بر فلک وطن داشته‌ای</p></div>
<div class="m2"><p>خود را ز جهان پاک پنداشته‌ای</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>بر خاک تو نقش خویش بنگاشته‌ای</p></div>
<div class="m2"><p>وان چیز که اصل تست بگذاشته‌ای</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1459

رباعی شمارهٔ ۱۷۷۰

ای آنکه تو بر فلک وطن داشته ای
خود را ز جهان پاک پنداشته ای
بر خاک تو نقش خویش بنگاشته ای
وان چیز که اصل تست بگذاشته ای

هوش مصنوعی: این ابیات به شخصی اشاره دارند که خود را فردی والا و با ارزش می‌داند، چون به آسمان و سرزمین خود تعلق دارد. او خود را از دیگران متمایز می‌بیند و بر خاک وطن خود نشانی از خود باقی گذاشته است. این شعر به ارزش و اهمیتی که وطن و هویت فردی دارد، اشاره می‌کند.

رباعی شمارهٔ ۱۷۶۸

رباعی شمارهٔ ۱۷۶۹

هوش مصنوعی: ای کسی که تو در آسمان‌ها خانه‌ای داشته‌ای، خود را از این جهان پاک و دور از آلودگی تصور کرده‌ای.

ای آنکه تو بر فلک وطن داشته‌ای

خود را ز جهان پاک پنداشته‌ای

هوش مصنوعی: تو بر خاک تو تصویر خود را کشیده‌ای و آنچه که اصل و حقیقت توست، به جا گذاشته‌ای.

بر خاک تو نقش خویش بنگاشته‌ای

وان چیز که اصل تست بگذاشته‌ای

رباعی شمارهٔ ۱۷۶۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده