مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۷۴۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای ساقی جان که سرده ایامی</p></div>
<div class="m2"><p>آرام دل خستهٔ بی‌آرامی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>مستان تو امروز همه مخمورند</p></div>
<div class="m2"><p>آخر به تو بازگردد این بدنامی</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1457

رباعی شمارهٔ ۱۷۴۲

ای ساقی جان که سرده ایامی
آرام دل خسته بی آرامی
مستان تو امروز همه مخمورند
آخر به تو بازگردد این بدنامی

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به ساقی (مجرمی که شراب می‌ریزد) خطاب می‌کند و از او می‌خواهد که با مهربانی و نوازش به دل خسته‌اش آرامش بدهد. او به این نکته اشاره دارد که امروز همه مستان مست و شاداب هستند، اما در نهایت نگران این است که شاید این خوشی‌ها به نام بدی به پایان برسد.

رباعی شمارهٔ ۱۷۴۰

رباعی شمارهٔ ۱۷۴۱

هوش مصنوعی: ای ساقی عزیز، که در روزهای سرد، دل خسته و بی‌قرار من را تسکین می‌دهی.

ای ساقی جان که سرده ایامی

آرام دل خستهٔ بی‌آرامی

هوش مصنوعی: امروز همه شوریده‌حالشده‌اند و مست هستند، اما در نهایت این بدنامی به خودت بر می‌گردد.

مستان تو امروز همه مخمورند

آخر به تو بازگردد این بدنامی

رباعی شمارهٔ ۱۷۴۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده