مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۷۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>انصاف بده که عشق نیکوکار است</p></div>
<div class="m2"><p>زانست خلل که طبع بدکردار است</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>تو شهوت خویش را لقب عشق نهی</p></div>
<div class="m2"><p>از شهوت تا به عشق ره بسیار است</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1313

رباعی شمارهٔ ۱۷۵

انصاف بده که عشق نیکوکار است
زانست خلل که طبع بدکردار است
تو شهوت خویش را لقب عشق نهی
از شهوت تا به عشق ره بسیار است

هوش مصنوعی: این شعر بیانگر این است که عشق واقعی نیکو و خدایی است، اما وقتی که انسان‌ها بر اساس تمایلات نفسانی خود عمل می‌کنند و شهوت را به جای عشق می‌گذارند، باعث فساد و آسیب می‌شوند. در واقع، نویسنده می‌گوید که میان شهوت و عشق فاصله زیادی وجود دارد و نمی‌توان این دو را با هم برابر دانست.

رباعی شمارهٔ ۱۷۳

رباعی شمارهٔ ۱۷۴

https://api.ganjoor.net/api/audio/xml/31423

هوش مصنوعی: عشق به خودی خود خوب و شایسته است، اما گاهی ضعف‌ها و رفتارهای ناپسند انسان‌ها باعث می‌شود که آن را خراب کنند.

انصاف بده که عشق نیکوکار است

زانست خلل که طبع بدکردار است

هوش مصنوعی: تو به خواسته‌های نفسانی خود نام عشق می‌دهی، در حالی که راه رسیدن به عشق واقعی بسیار طولانی و متفاوت از این تمایلات است.

تو شهوت خویش را لقب عشق نهی

از شهوت تا به عشق ره بسیار است

رباعی شمارهٔ ۱۷۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

خوانش ها

رباعی شمارهٔ ۱۷۴ به خوانش بهناز شکوهی

حاشیه ها