مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۷۳۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای دیده تو از گریه زبون می‌نشوی</p></div>
<div class="m2"><p>ای دل تو این واقعه خون می‌نشوی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ای جان چو به لب رسیدی از قالب من</p></div>
<div class="m2"><p>آخر بچه خوشدلی برون می‌نشوی</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1456

رباعی شمارهٔ ۱۷۳۹

ای دیده تو از گریه زبون می نشوی
ای دل تو این واقعه خون می نشوی
ای جان چو به لب رسیدی از قالب من
آخر بچه خوشدلی برون می نشوی

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به درد و رنج خود اشاره می‌کند و از دل و دیده‌اش می‌خواهد که از گریه و اندوه خالی نشوند. او با بیان اینکه جانش به لب رسیده، به احساساتی عمیق و ناامیدی اشاره می‌کند و در نهایت به این نکته می‌پردازد که حتی در این شرایط سخت، هنوز یک نقطه امید و شادی وجود دارد که نمی‌تواند از دلش برود.

رباعی شمارهٔ ۱۷۳۷

رباعی شمارهٔ ۱۷۳۸

هوش مصنوعی: ای چشمت، چرا از گریه خسته نمی‌شوی؟ ای دل، چرا از این حادثه به درد نمی‌آیی؟

ای دیده تو از گریه زبون می‌نشوی

ای دل تو این واقعه خون می‌نشوی

هوش مصنوعی: ای عزیز، وقتی که به پایان زندگی نزدیک می‌شوی، چرا از وجود من بیرون نمی‌روی و نمی‌خیزید؟

ای جان چو به لب رسیدی از قالب من

آخر بچه خوشدلی برون می‌نشوی

رباعی شمارهٔ ۱۷۳۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها