مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۷۲۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای دل تو بدین مفلسی و رسوائی</p></div>
<div class="m2"><p>انصاف بده که عشق را چون سائی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>عشق آتش تیز است و ترا آبی نیست</p></div>
<div class="m2"><p>خاکت بر سر چه باد می‌پیمائی</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1455

رباعی شمارهٔ ۱۷۲۹

ای دل تو بدین مفلسی و رسوایی
انصاف بده که عشق را چون سایی
عشق آتش تیز است و ترا آبی نیست
خاکت بر سر چه باد می پیمایی

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر به دل خود می‌گوید که در این حالت ناداری و رسوایی، باید انصاف داد که عشق مانند سایه است. او بیان می‌کند که عشق آتشین و تند است، در حالی که دل او در این وضعیت قدرتی ندارد. در نهایت، می‌پرسد که چرا دلش با چنین وضعیتی خود را به خاک می‌زند.

رباعی شمارهٔ ۱۷۲۷

رباعی شمارهٔ ۱۷۲۸

هوش مصنوعی: ای دل من، وضعیت فلاکت‌بار و رسوایی تو چقدر به واقعیت نزدیک است. باید انصاف بدهی که عشق همچون سایه‌ای است که همیشه همراه ماست.

ای دل تو بدین مفلسی و رسوائی

انصاف بده که عشق را چون سائی

هوش مصنوعی: عشق مانند آتشی تند و سوزان است و تو در این شرایط آرام و بی‌تفاوت به نظر می‌رسی. چرا به این بی‌خیالی و بی‌اعتنایی ادامه می‌دهی؟

عشق آتش تیز است و ترا آبی نیست

خاکت بر سر چه باد می‌پیمائی

رباعی شمارهٔ ۱۷۲۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده