مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۷۲۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای دشمن جان و جان شیرین که توی</p></div>
<div class="m2"><p>نور موسی و طور سینین که توی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>وی دوست که زهره نیست جان را هرگز</p></div>
<div class="m2"><p>تا نام برد از تو به تعیین که توی</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1455

رباعی شمارهٔ ۱۷۲۷

ای دشمن جان و جان شیرین که توی
نور موسی و طور سینین که توی
وی دوست که زهره نیست جان را هرگز
تا نام برد از تو به تعیین که توی

هوش مصنوعی: شاعر در این شعر به دشمن و دوست اشاره می‌کند. او دشمن را با نور موسی و کوه سینا مقایسه می‌کند و به زیبایی و قداست دوست اشاره دارد که جان را با وجودش پر از شوق می‌کند. اما دشمن را به گونه‌ای بیان می‌کند که نامش هم برای جان سنگین و نامبارک است. این ابیات به تضاد میان دشمن و دوست می‌پردازند و احساسات عمیق شاعر را نسبت به هر یک نشان می‌دهند.

رباعی شمارهٔ ۱۷۲۵

رباعی شمارهٔ ۱۷۲۶

هوش مصنوعی: ای دشمن جان و عزیزترین کسی که مانند نور موسی و کوه سینا هستی، تو وجودی همچون حقیقت و روشنایی داری.

ای دشمن جان و جان شیرین که توی

نور موسی و طور سینین که توی

هوش مصنوعی: دوست من که جرأت ندارد حتی نام تو را براساس آگاهی و وضوح بیان کند، هرگز نمی‌تواند جان را به خطر بیندازد.

وی دوست که زهره نیست جان را هرگز

تا نام برد از تو به تعیین که توی

رباعی شمارهٔ ۱۷۲۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده