مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۷۱۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای ترک چرا به زلف چون هندوئی</p></div>
<div class="m2"><p>رومی رخ و زنگی خط و پر چین موئی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>نتوان دل خود را به خطا گم کردن</p></div>
<div class="m2"><p>ترسم که تو ترکی و به ترکی گوئی</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1454

رباعی شمارهٔ ۱۷۱۶

ای ترک چرا به زلف چون هندویی
رومی رخ و زنگی خط و پر چین مویی
نتوان دل خود را به خطا گم کردن
ترسم که تو ترکی و به ترکی گویی

هوش مصنوعی: شاعر در این شعر به زیبایی‌های معشوق اشاره می‌کند و از او می‌پرسد که چرا با زلفی زیبا و جذاب همچون هندی‌ها در کنار چهره‌ای رومی و خطی شبیه زنگی‌ها ظاهر شده است. او می‌گوید که نمی‌تواند دلش را فریب دهد و نگران است که معشوق او را با زبان ترکی‌اش دچار سردرگمی کند.

رباعی شمارهٔ ۱۷۱۴

رباعی شمارهٔ ۱۷۱۵

هوش مصنوعی: ای دختر ترک، چرا با موهای چشمان هندوستانی و چهره‌ای چون رومی، و خطی شبیه به رنگ زنگ، و موهایی با چروک‌های زیبا اینجا ایستاده‌ای؟

ای ترک چرا به زلف چون هندوئی

رومی رخ و زنگی خط و پر چین موئی

هوش مصنوعی: نمی‌توانم دل خود را به اشتباه به بی‌راهه ببرم، زیرا می‌ترسم تو ترک هستی و به زبان ترکی صحبت کنی.

نتوان دل خود را به خطا گم کردن

ترسم که تو ترکی و به ترکی گوئی

رباعی شمارهٔ ۱۷۱۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده