مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۷۱۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای بنده اگر تو خواجه بشناختیی</p></div>
<div class="m2"><p>دل را ز غرور نفس پرداختیی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گر معرفتش ترا مسلم بودی</p></div>
<div class="m2"><p>یک لحظه به غیر او نپرداختیی</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1454

رباعی شمارهٔ ۱۷۱۴

ای بنده اگر تو خواجه بشناختیی
دل را ز غرور نفس پرداختیی
گر معرفتش ترا مسلم بودی
یک لحظه به غیر او نپرداختیی

هوش مصنوعی: این شعر به اهمیت شناخت خداوند و دوری از غرور نفس اشاره دارد. شاعر می‌گوید اگر بنده واقعاً خداوند را بشناسد، از خودپرستی و غرور خود فاصله می‌گیرد و در دلش غیر از خداوند کسی را جای نمی‌دهد. شناخت واقعی خدا باعث می‌شود که انسان تمام توجه و محبتش را به او معطوف کند و به دیگران فکر نکند.

رباعی شمارهٔ ۱۷۱۲

رباعی شمارهٔ ۱۷۱۳

هوش مصنوعی: ای بنده، اگر تو خواجه (خدا) را بشناسی، دل خود را از خودخواهی و غرور نجات می‌دهی.

ای بنده اگر تو خواجه بشناختیی

دل را ز غرور نفس پرداختیی

هوش مصنوعی: اگر به حقیقت او واقف بودی، لحظه‌ای هم به غیر از او نمی‌نگریستی.

گر معرفتش ترا مسلم بودی

یک لحظه به غیر او نپرداختیی

رباعی شمارهٔ ۱۷۱۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها