مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۷۱۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای پر ز جفا چند از این طراری</p></div>
<div class="m2"><p>پنهان چه کنی آنچه به باطن داری</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گر سر ز خط وفای من برداری</p></div>
<div class="m2"><p>واقف نیم از ضمیر دل پنداری</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1454

رباعی شمارهٔ ۱۷۱۲

ای پر ز جفا چند از این طراری
پنهان چه کنی آنچه به باطن داری
گر سر ز خط وفای من برداری
واقف نیم از ضمیر دل پنداری

هوش مصنوعی: این ابیات به نوعی به مشکلات و دردهای ناشی از عشق و وفا اشاره دارد. شاعر از معشوق می‌پرسد که چرا با زیبایی‌های خود دل او را می‌آزارد و به او می‌گوید که اگر بخواهد در مورد وفای او قضاوت کند، نمی‌تواند از درون دل او و رازهایش آگاه شود. بدین ترتیب، شاعر نشان می‌دهد که زیبایی ظاهری نمی‌تواند به شناخت واقعی احساسات و وفاداری او کمک کند.

رباعی شمارهٔ ۱۷۱۰

رباعی شمارهٔ ۱۷۱۱

هوش مصنوعی: ای عزیز! دیگر چه می‌خواهی از این نیرنگ‌های پنهانی؟ آنچه در دل داری، آشکار کن.

ای پر ز جفا چند از این طراری

پنهان چه کنی آنچه به باطن داری

هوش مصنوعی: اگر از خط محبت من چشم‌پوشی کنی، به حقیقت می‌دانم که درون دل تو چه می‌گذرد.

گر سر ز خط وفای من برداری

واقف نیم از ضمیر دل پنداری

رباعی شمارهٔ ۱۷۱۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده