مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۷۰۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای باده تو باشی که همه داد کنی</p></div>
<div class="m2"><p>صد بنده به یک صبوح آزاد کنی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چشمم به تو روشنست همچون خورشید</p></div>
<div class="m2"><p>هم در تو گریزم که توام شاد کنی</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1454

رباعی شمارهٔ ۱۷۰۸

ای باده تو باشی که همه داد کنی
صد بنده به یک صبوح آزاد کنی
چشمم به تو روشنست همچون خورشید
هم در تو گریزم که توام شاد کنی

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به باده اشاره می‌کند و آن را مظهر آزادی و شادی می‌داند. او باده را همچون خورشید می‌بیند که چشمش به آن روشن است و با نوشیدن آن، احساس آزادی و شادابی می‌کند. باده به عنوان نمادی از رهایی و خوشحالی در زندگی او مطرح شده است.

رباعی شمارهٔ ۱۷۰۶

رباعی شمارهٔ ۱۷۰۷

هوش مصنوعی: ای نوشیدنی، تو آنچنان باارزشی که با یک جرعه‌ات می‌توانی صدها بنده را آزاد کنی.

ای باده تو باشی که همه داد کنی

صد بنده به یک صبوح آزاد کنی

هوش مصنوعی: چشمم به تو روشن است، مثل نور خورشید. من در تو پناه می‌برم تا تو مرا شاد کنی.

چشمم به تو روشنست همچون خورشید

هم در تو گریزم که توام شاد کنی

رباعی شمارهٔ ۱۷۰۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده