مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۷۰۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای ابر که تو جهان خورشیدانی</p></div>
<div class="m2"><p>کاری مقلوب می‌کنی نادانی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از ظلم تو بر ماست جهان ظلمانی</p></div>
<div class="m2"><p>بس گریه نصیب ماست تا گریانی</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1453

رباعی شمارهٔ ۱۷۰۴

ای ابر که تو جهان خورشیدانی
کاری مقلوب می کنی نادانی
از ظلم تو بر ماست جهان ظلمانی
بس گریه نصیب ماست تا گریانی

هوش مصنوعی: شاعر در این بیت به ابر اشاره می‌کند که با وجود آنکه نور خورشید را مسدود کرده و باعث تاریکی در جهان شده، در واقع به نادانی خود توجهی ندارد. او از ظلم و آسیب‌هایی که این وضعیت به انسان‌ها می‌زند، گلایه دارد و به غم و اندوهی که نصیبشان شده، اشاره می‌کند.

رباعی شمارهٔ ۱۷۰۲

رباعی شمارهٔ ۱۷۰۳

هوش مصنوعی: ای ابر، تو که به خاطر قدرت خورشیدها کارهای عجیبی انجام می‌دهی، آیا نمی‌دانی که این کارها نادانی است؟

ای ابر که تو جهان خورشیدانی

کاری مقلوب می‌کنی نادانی

هوش مصنوعی: از ستم تو بر ما، دنیای ما پر از ظلم و تاریکی شده است و ما تنها اشک و گریه نصیب‌مان شده است تا به این حال ادامه دهیم.

از ظلم تو بر ماست جهان ظلمانی

بس گریه نصیب ماست تا گریانی

رباعی شمارهٔ ۱۷۰۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها