مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۷۰۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای آنکه مرا دهر زبان میدانی</p></div>
<div class="m2"><p>ور زانکه ببندند دهان میدانی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ور جان و دلم نهان شود زیر زمین</p></div>
<div class="m2"><p>شاد است روانم که روان میدانی</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1453

رباعی شمارهٔ ۱۷۰۲

ای آنکه مرا دهر زبان میدانی
ور زانکه ببندند دهان میدانی
ور جان و دلم نهان شود زیر زمین
شاد است روانم که روان میدانی

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر به شخصی اشاره می‌کند که او را در گذشته می‌شناسد و به قدرت کلام و بیان او اعتراف می‌کند. حتی اگر جان و دل او زیر خاک هم پنهان شود، باز هم روحش شاد است که او را می‌شناسند و به یادش هستند. این ابیات بیان‌گر وحدت و ارتباط عمیق انسانی است.

رباعی شمارهٔ ۱۷۰۰

رباعی شمارهٔ ۱۷۰۱

هوش مصنوعی: ای کسی که فکر می‌کنی می‌توانی به من زبان و گفتار بدهی، حتی اگر دهانم را ببندند و نتوانم سخن بگویم.

ای آنکه مرا دهر زبان میدانی

ور زانکه ببندند دهان میدانی

هوش مصنوعی: اگر روح و قلب من در زیر زمین پنهان شود، اما روانم شاد است زیرا تو را می‌شناسم.

ور جان و دلم نهان شود زیر زمین

شاد است روانم که روان میدانی

رباعی شمارهٔ ۱۷۰۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده