مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۶۹۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای آنکه تو از دوش بیادم دادی</p></div>
<div class="m2"><p>زان حالت پرجوش بیادم دادی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>آن رحمت را کجا فراموش کنم</p></div>
<div class="m2"><p>کز گنج فراموش بیادم دادی</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1452

رباعی شمارهٔ ۱۶۹۲

ای آنکه تو از دوش بیادم دادی
زان حالت پرجوش بیادم دادی
آن رحمت را کجا فراموش کنم
کز گنج فراموش بیادم دادی

هوش مصنوعی: این شعر درباره‌ی یادآوری یک حالت پرشور و رحمت بزرگ است که شخصی به یاد شاعر آورده است. شاعر از این موضوع می‌پرسد که چگونه می‌تواند آن رحمت را فراموش کند، چرا که این احساس عمیق و یادگاری گران‌بها در وجود او باقی مانده است.

رباعی شمارهٔ ۱۶۹۰

رباعی شمارهٔ ۱۶۹۱

هوش مصنوعی: ای کسی که به یاد تو، لحظه‌های پر شور و نشاطی را تجربه کرده‌ام.

ای آنکه تو از دوش بیادم دادی

زان حالت پرجوش بیادم دادی

هوش مصنوعی: چطور می‌توانم آن رحمت را فراموش کنم که از گنج نادانی به من عطا کردی؟

آن رحمت را کجا فراموش کنم

کز گنج فراموش بیادم دادی

رباعی شمارهٔ ۱۶۹۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده